Македонската режисерка Сибел Абдиу пред две недели повторно ја воодушеви публиката со нејзината најнова претстава „Сакат“ во изведба на Турски театар Скопје.
Во оваа продукција, Абдиу мајсторски испреплетува различни уметнички форми за да ги осветли глобалните кризи, особено истакнувајќи ја ситуацијата во Газа, подрачје во кое страдаат цивили, во енклавата со месеци погодена од бруталните израелски напади.
Со инкорпорирање на длабоко емотивна сцена, таа има за цел да ја мотивира и потсетува публиката, настојувајќи да ја подигне свеста преку нејзината уметност. Покрај нејзините режисерски зафати, Абдиу произведува и аудио-визуелни содржини, вклучувајќи музички спотови и филмови, како основач на Машина Продукција Скопје.
Сибел раскажа дека нејзиното патување во режија еволуирало спонтано, и таа на крајот решила да се занимава со оваа професија. Таа ја елаборираше својата визија, објаснувајќи дека нејзината цел е да привлече луѓе кои имаат поинакви сфаќања за театарот.
„Режирајќи, на еден начин, зад сцената, имајќи ја визијата како целиот процес треба да изгледа, целта ми е да привлечам луѓе кои имаат погрешна перцепција за театарот и да видат дека не е секогаш класичен театарот. Сакам да виде публиката дека има и други форми на театар и дека може и тука убаво да се помине и да се научи нешто и да се осети нешто, најбитно“, раскажува Абдиу.
Се осврнува на процесот на режирање на „Сакат“ и за мотивацијата зад интегрирањето на потресна сцена која се однесува на глобалните конфликти.
Претставата навлегува во човечката природа и влијанието на злобните мисли, што ја навело да прави паралели со современите војни. Во соработка со Бенну Мусли, која е автор на претставата, Сибел замислила сцена во која го прикажува угнетувањето на Палестинците во Палестина, истакнувајќи го разорното влијание, особено врз децата.
Абдиу нагласи дека овие ужаси често се надвор од индивидуална контрола и се оркестрирани од моќни сили, велејќи:
„Самиот текст по себе ја обработува човековата природа и вмешувањето на ѓаволот во нивните мисли, и првата асоцијација ми беа актуелните војни што се случуваат и тука во консултација со Бенну Мусли и ја кажав првата визија што ми се појави. За жал, тоа е војната во Палестина каде што гинат деца и колку е тоа надвор од наша контрола и за жал не е ни прва ни последна војна од ваков вид. Далеку од тоа дека може да солидаризираме со таа ситуација таму, тој хорор што се случува таму е од големи размери, тоа е во рацете на веле сили.“
Таа, исто така, сака да ја потсети публиката на тековната криза во Газа, бидејќи луѓето често поминуваат покрај таквите вести без да се ангажираат. Во театарот, нема бегање од моментот, и таа се надева дека оваа конфронтација може да инспирира некои да им помогнат на оние кои страдаат, без разлика дали тоа е финансиски или преку молитви.
Абдиу ги призна предизвиците да се направи значително влијание од мал театар во мала земја, но останува посветена на подигање на свеста. Таа ја нагласува реалната перспектива на влијанието што уметниците можат да го имаат, но сепак ги негува малите победи во менувањето на умовите.
„Ние можеме да пробаме да ја подигнеме свеста- кај публиката и јавноста, меѓутоа колку ќе бидеме успешни не знам. Треба да бидеме реални колку можеме ние како уметници да придонесеме и мислам дека мал е импактот, но секогаш го кажувам тоа, во било која претстава: на 5 особи од публиката да им го смениме мислењето, пак е успех.“
Абдиу третира текстови кои пренесуваат значајни пораки и нејзината желба да експериментира со хибридни форми на уметност. Таа верува дека комбинирањето на различни стилови може да привлече нетрадиционална театарска публика, одразувајќи ја еклектичката природа на уметноста од 21 век.
Надвор од театарот, Сибел активно се занимава со филмска продукција. Нејзината компанија Машина Продукција моментално работи на долгометражен филм во копродукција со Косово, чија премиера се очекува до крајот на годинава.
Таа се залага за либерална работна средина која ја поттикнува креативноста преку хармонична соработка. За неа автентичноста на делото е најважна, бидејќи вистинската уметност ја плени публиката.
„Верувам во либерален систем на работа, кадешто секој треба да придонесе за да излезе тоа вистинското. Сепак работиме со луѓе и работиме креативна работа. За да се извади тоа најкреативното од секого верувам дека најважно е да има хармонија во процесот и најмногу се грижам за тоа. Го ловам секогаш вистинското во театарот. Доколку не е вистинско, не го задржува вниманието на публиката,“ завршува таа.
Како што се спушта завесата, делото на Абдиу стои како доказ за трансформативната моќ на театарот, докажувајќи дека уметничката интерпретација може да ја преобликува и да допре до јавната свест.
