Скопје, главниот македонски град, го преживеа еден од своите најмрачни денови кога во 1963 година се случи силен земјотрес. Потресот, со јачина од 6,1 степени според Рихтеровата скала, однесе 1.070 животи и повреди илјадници други, оставајќи го некогаш живиот град во урнатини.
Бранислава Личеноска се присети на колективниот дух што се појавил после земјотресот, истакнувајќи дека сите се вклучиле за да се обнови градот.
„Постоеше длабоко чувство на единство и сочувство меѓу луѓето“, вели таа.
Земјотресот целосно го зафати Скопје, а помошта почна да доаѓа од целиот свет.
Бранислава го опиша ужасот на кој била сведок: распаднати куќи, плачот на беспомошните луѓе кој одекнувал по улиците. Многумина, вклучително и таа, биле принудени да живеат во шаториоткако изгубиле сè.
Таа со недели се борела да се помири со катастрофата.
Во центарот на Скопје, музеј го овековечува точниот момент на земјотресот, потресен потсетник на оваа национална трагедија.
Бранислава ја изрази својата тага поради запоставувањето на музејот, бидејќи тој го симболизира колапсот на Скопје. Живеела во Карпош, во тоа време модерно и убаво маало. Земјотресот се случил во 5:17 часот додека таа и нејзиното семејство спиеле. Таа се присети на застрашувачкото тресење и паѓањето на тули од куќата на соседот, викајќи му на семејството да избега.
Реконструкцијата на градот траеше две децении, со значителен напредок постигнат до раните 1980-ти. Меѓународната помош беше клучна за обновата на Скопје.
Бранислава се сети како целиот свет, вклучително и Тито, дојде да помогне. Скопје се претвори во град на солидарноста, стана уште поубав.
Земјотресот остави неизбришлива трага кај сите, болка која само згаснува со времето. Сепак, сеќавањата остануваат живи, како сето тоа да се случило вчера.
