Време е да се ресетира владата на Израел и да се одржат нови избори, бидејќи премиерот Бенјамин Нетанјаху е „главна пречка“ за мирот на Блискиот Исток.
Овие неодамнешни забелешки беа - шокантно - од водачот на мнозинството во американскиот Сенат, Чак Шумер, највисоко позиционираниот еврејски Американец во владата.
Неговите коментари доаѓаат кога повиците за избори во Израел стануваат сѐ погласни и во САД и во самиот Израел. Очекувано, Нетанјаху ги отфрли повиците за предвремени избори и жестоко одговори на критиките на Шумер, наведувајќи дека Израел не е „банана република“.
Сепак, вистината е дека популарноста на Нетанјаху опаѓа и дома и во странство. Еден знак за ова е дека Вашингтон и Отава водат разговори со членот на воениот кабинет и ривал на Нетанјаху, Бени Ганц.
Но дали заминувањето на Нетанјаху ќе ја промени политиката на Израел кон Газа?
Разбирањето на одговорот ќе бара одблизу да се погледне што се случува внатре во Израел. Очигледно е дека јавното мислење се сврте против Нетанјаху, при што само 15 отсто од Израелците изразија желба тој да остане на функцијата по завршувањето на војната. Сепак, ултраортодоксните, екстремно десничарските и нативистичките партии кои се во сојуз со Ликуд постигнаа значителни придобивки на неодамна одржаните општински избори во 2024 година.
Во исто време, таканаречените левичарски партии како Мерец, со нивната централна фигура Јаир Голан, повикаа на геноцид врз Палестинците во Газа и користење на гладот во Газа како оружје во обид да ги ревитализираат нивните политички кариери.
Додека придобивките на локално ниво за Ликуд и неговите сојузници можеби не го одразуваат она што се случува на национално ниво, она што е сигурно е дека израелската политика за Газа, без оглед на тоа кој е на власт, ќе остане иста.
Земете ги идните изгледи на министерот за воен кабинет Бени Ганц. Ганц, кој води во анкетите пред националните избори кои Нетанјаху постојано одбива да ги распише. Илјадници демонстранти во Тел Авив, исто така, побараа Ганц да се откаже од коалицијата со Нетанјаху и да ја повлече својата поддршка за премиерот.
Според анкетата на Институтот за истражување Лазар, за израелскиот дневен весник Марив, 49 отсто од испитаниците изразиле доверба во Ганц како лидер на Партијата за национално единство и како иден премиер. Само 28 отсто веруваат дека Нетанјаху треба да си ја задржи работата.
Честите патувања на Ганц во Канада и Соединетите Држави каде домаќините му даваат аудиенција наместо на Нетанјаху, исто така, укажуваат дека тој е најпосакуваниот кандидат меѓу западните сојузници.
Но тука лежи финтата: заминувањето на Нетанјаху и доаѓањето на Ганц нема да ги решат проблемите на Палестина, но може да ги продолжат. Ганц не е миротворец или гулаб.
Тој ја претставува фракцијата на израелската политика која повикува на одржување на статус кво. Ова би подразбирало зајакнување на нелегалните израелски населби на окупираниот Западен Брег, сметајќи ја долината Јордан за„ де факто“ граница на Израел, поттикнување близок сојуз со САД за да се искористат годишните придонеси во вредност од 3,8 милијарди долари кон растечкиот воен буџет на Израел и продолжување на геноцидот во Газа.
Ганц може да се рекламира во некои кругови како поумерена фигура во воениот кабинет, но неговата идеологија сè уште е слична на онаа на Нетанјаху.
Ова е реалност што администрацијата на американскиот претседател Џо Бајден не успева да ја препознае. Изборот на Вашингтон да се ангажира со Ганц наместо Нетанјаху не може да го намали фактот дека решавањето на конфликтот лежи во залагањето и спроведувањето на палестинската државност, ставање крај на окупацијата, отповикување на ширењето на населбите и гарантирање на правото Палестинците да се вратат.
Колку за потсетување, на Конференцијата за претседатели во Западен Ерусалим во февруари, Ганц ја отфрли палестинската државност и изјави дека војната во Газа мора да продолжи во отсуство на мир за кој може да се размислува подоцна. Иако тој може да биде рационална алтернатива на Нетанјаху, Ганц ја промовира политиката на вториот што не навестува добро за статус кво во Газа.
Претставниците на администрацијата на Бајден, исто така, признаа дека состаноците со Ганц резултирале со тешки разговори, при што членот на воениот кабинет не попуштал на намерите на Израел да ја ограничи хуманитарната помош и да го нападне Рафах.
Ова покажува дека пристапот на Вашингтон да посегне по противникот на Нетанјаху како прифатлива фигура, додека ја одржува воената помош и недвосмислената поддршка за Израел непроменети, е контроверзен и козметички пристап.
Неподготвеноста на Бајден да ја прекине воената помош додека се обидува да го поткопа Нетанјаху доаѓа во момент кога 52 отсто од Американците не одобруваат САД да испраќаат оружје во Израел додека тој не престане со нападите врз Газа.
Освен Ганц има и други реалности во Израел кои можат да го зајакнат статус квото без оглед на тоа дали Нетанјаху ќе замине.
Според анкетата на Израелскиот институт за демократија, Партијата на еврејската моќ на чело со екстремно десничарскиот министер за национална безбедност Итамар Бен Гвир ќе биде единствената партија меѓу коалиционите партнери на актуелната влада, која ќе успее да го зацврсти своето изборно присуство.
Успехот на Бен Гвир се должи на неговата поларизирачка и поделена реторика, повици за истребување на Палестинците и дистрибуција на оружје за време на војната.
Јасно е дека заминувањето на Нетанјаху како што побара Чак Шумер нема да ја промени политиката на Израел во Газа. Проблемот лежи во самата природа на израелската држава, нејзините политички ориентации и постојаните повици за кратење на правата на Палестинците.
Едноставно кажано, заминувањето на Нетанјаху нема да го реши проблемот на Палестинците.
