Во секоја криза некои имиња сѐ повеќе се слушаат, а други се забораваат во маглата на војната. Сегашната ситуација во Палестина по 7 октомври 2023 година, не беше исклучок од ова неизговорено правило.
Абу Обеида и Мохамед Деиф можат да се вбројат како примерни личности кои стекнале популарност меѓу локалната, регионалната и меѓународната јавност.
Сепак, ова не е изненадување, бидејќи првиот е портпарол на Бригадите Касам, вооруженото крило на Хамас, а вториот е шеф на истата група.
Претпоставувам дека повеќето од луѓето кои ги следеа настаните по 7 октомври никогаш не слушнале за името Ајман Навфал. Тој беше висок командант на Бригадите Касам и командант на централниот регион Газа.
Смртта на Навфал и она што следеше ќе ни каже поинаква приказна од тоа како мејнстрим медиумите ја прикажуваат војната, особено наративот дека Израел сака да го продаде на меѓународното јавно мислење дека она што се случува во Газа е војна меѓу Израел и Хамас.
Навфал беше прогласен за мртов на 17 октомври, на 10-от ден од војната, и за кого не само Бригадите Касам, туку и Бригадите на маченикот Абу Али Мустафа, вооруженото крило на марксистичко-ленинистичката организација - Народен фронт за ослободување на Палестина (ПФЛП) – објавија порака со сочувство.
Ова може да биде изненадување за некои од оние кои ги следат настаните во Палестина. Како тоа марксистичко-ленинистичка група ги прифаќа мртвите на исламистичка група како свои? Одговорот на ова прашање лежи во динамиката на политичкиот живот под опсада во Газа од 2006 година и ситуацијата што принуди различни фракции да се обединат под чадор за да ја прекинат блокадата.
Не би било претерување да се каже дека во последните 75 години Палестинците се обиделе со секоја форма на отпор против израелската окупација преку мирни протести и мировни разговори или деца кои фрлале камења по тенковите.
Повлекувањето на Израел од Газа во 2005 година, палестинските парламентарни избори во 2006 година (кога Хамас освои најмногу места) и целосната воздушна, морска и копнена блокада на Газа од страна на Израел во следната година ја подели палестинската политика не само идеолошки, туку и физички меѓу окупираниот Западен Брег и Газа.
И покрај бројните обиди и воени упади на Израел за „искоренување на Хамас“ во последните 17 години, таа цел навистина никогаш не беше постигната.
Напротив, иако Хамас победи на изборите во 2006 година во Газа, тој не беше единствената политичка група која дејствуваше и беше активна во регионот.
Исламистичките групи, како што се палестинскиот Исламски џихад и неговото воено крило, Бригадите Кудс, до „радикалните левичарски“ движења кои беа во својот врв во 1970-те, како што се ПФЛП или Демократскиот фронт за ослободување на Палестина (ДФЛП), беа активни во Газа.
Уште од израелската блокада, имаше обиди да се обединат различните вооружени фракции со примарна цел да се стави крај на опсадата.
Во различни прилики од 2006 година, палестинските групи преземаа заеднички операции со Алијансата Касам и Кудс, кои се најраните од овој вид.
Слично на тоа, во 2011 година, на пример, вооружените крила на ПФЛП и ДФЛП кои дејствуваат во Газа се координираа на бојното поле за време на напад против израелски цели.
По војната во 2014 година, претставници од пет различни групи можеа да седнат заедно да ја претставуваат Газа и да ја подвлечат стратешката важност од воспоставување обединет фронт за да се прекине опсадата и да се борат против Израел.
Доволно интересно, наспроти наративот што беше воспоставен дека палестинскиот отпор се заснова на нивната идеологија, сите четири споменати групи имаат своја историја на разделување една од друга.
Палестинскиот исламски џихад е основан по одвојувањето во рамките на раководството на исламското движење во Палестина, кое подоцна стана Хамас, додека ДФЛП беше формирана како огранок на ПФЛП кон крајот на 1960-те.
На 30 март 2018 година, Газа се соочуваше со нова политичка реалност, со многу луѓе од различни политички средини кои се собраа за да покажат дека е можна ненасилна политика.
Илјадници Палестинци мирно маршираа до оградите во „Големиот марш на враќањето“, протестирајќи против воздушната, морската и копнената блокада на Газа и барајќи основни човекови права.
Сепак, тие повторно беа соочени со бруталноста на израелската окупација, каде војниците неселективно гаѓаа цивили.
Бидејќи „Големиот марш на враќањето“ беше темелно движење кое не беше политички ориентирано или контролирано од ниту една група, вооружените фракции немаа друг избор освен да одговорат на повикот на јавноста во Газа за единство.
Ова стана реалност кога 12 различни групи се обединија под чадор организација наречена „Заеднички штаб на палестинските фракции на отпорот“ во мај истата година. Тие заедно организираа четири воени вежби, последната се одржа во септември 2023 година, неколку недели пред 7 октомври.
Израелскиот момент на војна против тероризмот
И покрај доказите за единство меѓу палестинскиот отпор против израелската окупација, наративот на Израел по 7 октомври е, наместо тоа, е нешто што на светот му е познато од долгата деценија на „војната против тероризмот“.
САД ѝ ја подарија оваа фраза на меѓународната заедница по 11 септември и ја поставија превисоко границата со потенцирањето: „Или сте со нас, или сте со терористите кои се насочени кон нашиот начин на живот и демократија“.
Како Израел да ги штити цивилизациските кодови на Европа иницирајќи геноцид во Газа.
Трагите на масовните убиства по 7 октомври беа очигледни во првите денови по почетокот на злосторствата на Израел и наликуваа на себе во форма на портпаролот на израелскиот премиер во арапскиот свет, Офир Генделман, кој го поврзува Хамас со терористите на ДАЕШ.
Ова израмнување беше знак за две примарни цели и требаше да биде рано предупредување за она што следува.
Прво, крајната цел на Израел во Газа беше како она што се случи во Рака во Сирија и Мосул во Ирак, кои ДАЕШ ги држеше како свои провинции. Борбите продолжија од зграда до зграда сѐ додека последните членови на ДАЕШ не ги напуштија градовите, или мртви или приведени во кампови за внатрешно раселени луѓе.
Второ, Израел не сакаше да ја изгуби својата шанса да ја постигне својата цел „Палестина без Палестинци“.
Тоа е причината зошто наративот ги таргетираше нејзините западни сојузници, особено Европејците, каде што најмногу болеше и прибегнаа кон картата на ДАЕШ.
Од првиот ден, Израел беше сигурен дека ќе ја добие поддршката од САД, но мораше да се погрижи европските држави и јавноста да бидат на иста страна со геноцидните намери на Израел.
На крајот на краиштата, европските градови беа жртви на терористичките напади на ДАЕШ повеќе отколку што Американците и Израел мораа да се проектираат како битка не само за себе, туку и за Западот.
