Помина повеќе од една година откако Израел ја започна својата геноцидна војна врз Газа, а телата на невините Палестинци продолжуваат да се натрупуваат.
Во дистописката пустелија, каде што урнатините од бетон и искривен метал формираат планини, смрдеата на смртта и барутот висат тешки.
Така и тагата.
Секој убиен од Израел зад себе остави свои приказни, свои соништа и надежи. Сувите бројки не можат да ја доловат трагедијата и неподносливата болка на оние што преживеале.
Но тие ја ставаат приказната за Газа во контекст.
Од над 42.000 луѓе убиени од израелски бомби и куршуми, над 900 семејства се целосно избришани од лицето на земјата, откри минатата недела палестинската канцеларија за медиуми во Газа.
„Како дел од тековниот геноцид спроведен од израелската окупаторска армија со целосна американска поддршка, окупаторската армија истреби 902 палестински семејства, бришејќи ги од граѓанскиот регистар со убивање на сите нивни членови за време на една година геноцид во Газа“, соопшти канцеларијата на годишнината од тековната војна на Израел од 7 октомври 2023 година.
Официјалната бројка од над 42.000 мртви, сепак, не вклучува илјадници други чии тела допрва треба да се извлечат, за кои се верува дека се затрупани под милиони тони урнатини.
Да ги ставиме бројките во перспектива: предвоеното население во опколената палестинска енклава - едвај 260 квадратни километри - беше околу 2,2 милиони.
Другите бројки се исто толку запрепастувачки.
Канцеларијата за медиуми соопшти дека израелската армија „истребила 1.364 палестински семејства убивајќи ги сите нивни членови, оставајќи само по еден поединец по семејство, и на сличен начин збришала 3.472 палестински семејства, оставајќи само две поединци по семејство“.
Иман Амер Радван (47) е еден од двајцата членови кои останаа од нејзиното пошироко семејство да ја раскаже приказната за масакрот што ѝ го промени животот.
Нејзината приказна е само мало поглавје во колективната трагедија што се одвива во Газа.
Денот кој промени се
Омажена за Палестинец од Џенин, Иман се преселила во Рамалах на окупираниот Западен Брег, но нејзините корени останале цврсто засадени во градот Газа, каде што нејзиното семејство останало во населбата Тел ал Хава.
Таткото на Иман, Хаџ Амер Хусеин Радван (82), дипломирал историја на Арапскиот универзитет во Бејрут, класа од 1974 година.
Нејзината мајка, Хаџа Наима Радван (77) била пензионирана наставничка и срцево болна и не можела сама да се движи, потпирајќи се на лекови за да преживее.
Нејзиниот брат, Хусеин Амер Радван (38) имал магистерски студии по менаџмент.
Со семејството живеел и роднина, Рамадан Абу Ал-Каир (52), кога се смрта почнала да ги повикува.
Вечерта на 9 октомври 2023 година - два дена откако Израел го започна неселективното бомбардирање на Газа, Иман телефонски разговараше со нејзиното семејство. Таа ги повика да го напуштат својот дом и да бараат безбедност.
Зборовите на нејзиниот татко сè уште одекнуваат во нејзиниот ум: „Ја напуштивме нашата земја еднаш во 1948 година и никогаш не можевме да се вратиме. Нема да го повториме тоа и овојпат да ги напуштиме нашите домови, дури и да бидеме погребани во неа“.
Нејзиниот брат Хусеин го делеше истото чувство, велејќи ѝ: „Нема да ја напуштиме куќата“. И покрај молбите на Иман, семејството останало.
„Зградата на моето семејство во Газа еднаш беше уништена во војната во 2014 година, а татко ми никогаш не се грижеше за материјалните загуби“, вели Иман.
„Тој работеше со мајка ми во Саудиска Арабија 55 години, секогаш ни велеше: „Ќе се вратиме во Палестина и ќе умреме таму“.
Тел ал Хава, каде што живеело семејството Радван, дом на меѓународни организации, амбасади и хуманитарни агенции како Турската Црвена полумесечина, не бил цел во претходните војни, што го натерало семејството да верува дека тоа е едно од најбезбедните места.
Но овој пат Израел не поштеди ни педа од Газа.
Нивното соседство беше тешко погодено - домовите беа претворени во урнатини, а многу од нивните соседи беа убиени.
Назад во Рамалах, Иман повеќе не можела да стапи во контакт со семејство. Со денови и ноќи, таа беше зафатена од вознемиреност додека очајно се обидуваше да контактира со нив или со нивните соседи.
Таа се обиде да се утеши, убедувајќи се дека можеби успеале да побегнат, дека нивниот дом не бил бомбардиран.
Таа ноќ Иман ја сонувала мајка си. Видела планина од песок, зад која стоела мајка ѝ и му кажувала на брат ѝ: „Како можеме да излеземе од под овој густ песок?“
Следното утро се јавила нејзината снаа. Иман живо се сеќава на страшниот момент - нивниот дом бил уништен и никој не беше пронајден жив.
„И покрај сè, се надевав дека тие избегале или се уште се живи“, раскажува Иман.
Се урнаа надежите
Братучедот на Иман отишол да ги бара нивните тела. „Останав на телефон со него цело време“, се сеќава таа.
„Никогаш нема да ги заборавам неговите зборови кога го најде телото на мојот брат Хусеин. Беше разнесено неколку метри од куќата“.
Телото на Рамадан беше пронајдено недопрено, но откривањето на посмртните останки на нејзината мајка донесе нови бранови на тага. „Телото на мајка ми беше на парчиња“, вели Иман, покажувајќи слика од осакатените останки на нејзината мајка, нејзиниот глас стегнат од тага.
„Ова е мајка ми“.
Тешко беше и да се најде место за нивно закопување. По пребарување на гробовите, можеле да најдат само два.
Хусеин и нејзината мајка Наима беа погребани во едно, а второто беше резервирано за нејзиниот татко. „Знаев дека дури и ако татко ми е мртов, тој е дома, така што нема да ја почувствува осаменоста да биде закопан на друго место“.
Два дена подоцна, тие го пронашле телото на нејзиниот татко под урнатините, каде што седела мачката на семејството, Локо, која одбивала да го напушти местото.
„Никогаш нема да ја заборавам глетката на булдожерот како го крева“, се сеќава Иман со солзи во нејзините очи. „Тоа беше еден од најтешките моменти во мојот живот.
Ова е она што Израел му го направи на семејството на Иман и на стотици други семејства како Радван.
Тоа е геноцид од учебници.
