Сместена на крстосницата на Блискиот Исток и Европа, Туркије мораше да се движи низ немирните води на нестабилниот и брзо менувачки глобален поредок. Од менување на меѓународните сојузи до хуманитарни катастрофи предизвикани од граѓански војни, прекуграничен тероризам и миграција.
Ова значеше вешто маневрирање од страна на Анкара со прагматична надворешна политика што ја зајакна позицијата на Туркије во глобалниот поредок во последните две децении.
Кога претседателот Реџеп Таип Ердоган ја презеде функцијата во 2002 година, турските креатори на политиката се соочија со тешка економска криза.
Со текот на годините, економските реформи фокусирани на привлекување странски инвестиции, приватизација и олеснување на секторите кои создаваат работни места, како што е градежништвото, и дозволија на Туркије да штеди ресурси за своите надворешнополитички цели.
Но, балансирањето на односите во соседството во атмосфера на војни и судири донесе нови предизвици, но и можности.
Еден од најхрабрите и најуспешните дипломатски походи на Анкара беше во Африка.
Однос заснован на меѓусебно почитување
„Пресвртната точка во односите на Туркије со Африка дојде во 2008 година кога Туркије беше прифатена како стратешки партнер во Африканската унија.
“Малку земји го добија тој статус“, вели Елем Ерис-Тепечиклиоглу, кој предава африкански студии на Универзитетот АСБУ во Анкара.
Неколку години претходно, во 2005 година, претседателот Реџеп Таип Ердоган, тогашен премиер, стана првиот турски лидер што ја посети Субсахарска Африка кога отпатува во Етиопија и Јужна Африка.
„Мислам дека често се занемарува дека Туркије и африканските земји имаат заеднички став за меѓународните прашања. Наративот на Туркије за мултиполарен и поправеден свет наоѓа публика во Африка бидејќи тие исто така долго време бараат нивните размислувања да бидат слушнати за прашањата на меѓународните институции за управување“, изјави Ерис Тепечиклиоглу.
Туркије го поддржува африканскиот континент, дом на повеќе од милијарда луѓе, поради нејзиното барање за постојани и непостојани места во Советот за безбедност на Обединетите нации.
Двете страни бараат различност и кога станува збор за претставувањето на земјите во меѓународните тела како што се Светската банка, Обединетите нации и Светската трговска организација.
Туркије стана непостојана членка на Советот за безбедност на ОН во 2008 година, благодарение на силната поддршка од африканските земји.
По посетата на Ердоган на Субсахарска Африка во 2005 година, Анкара драстично го зголеми бројот на своите амбасади на континентот, од 12 во 2002 година на 44 во 2019 година.
Присуството и влијанието на Туркије е подеднакво видливо и во другите сфери на надворешната политика.
Наоѓање надеж во време на очај
Од почетокот на конфликтот во Украина во февруари 2022 година, светските лидери се на работ. Последиците од војната врз глобалната економија и стравувањата дека таа може да прерасне во поширок конфликт ја зголемија загриженоста.
Во едногодишниот конфликт, единствениот пат кога Украина и Русија се договорија за нешто беше договорот за жито од Црното Море - иницијатива предводена од претседателот Реџеп Таип Ердоган и ОН.
Договорот и овозможи на Украина да испорача милиони тони жито, кои беа заглавени на пристаништата поради блокадата на руската поморска пловидба. Обновувањето на пратките го намали притисокот врз цените на храната што ја поттикна инфлацијата ширум светот.
Ердоган во повеќе наврати понуди да биде посредник меѓу Русија и Украина за прекин на непријателствата. За разлика од другите членки на НАТО, Туркије се воздржува од слепо воведување економски санкции кон Русија, еден од нејзините важни трговски партнери.
Сепак, во исто време, Анкара цврсто застана со Украина, одбивајќи да ја прифати руската анексија на регионот на Крим во 2014 година.
Туркије, веднаш им помогна на своите сојузници кога имаше потреба.
Дронови Бајрактар
Во Јужен Кавказ, кога избувнаа граничните судири меѓу Ерменија и Азербејџан, Туркије ги испрати своите беспилотни летала за одбрана на Баку.
Беспилотните летала од турско производство му помогнаа на Азербејџан да ги истисне ерменските сили од регионот на Карабах, кој беше во центарот на воената ескалација.
Беспилотните летала Бајрактар, произведени од турската компанија Бајкар и продадени во 28 земји, одиграа важна улога во ставањето на одбранбената индустрија на Туркије на светската мапа.
Во исто време, претседателот Реџеп Таип Ердоган не дозволи регионалните конфликти да ја попречат пошироката цел на Анкара за мир и стабилност. Ова беше очигледно кога Туркије и Ерменија почнаа да ги нормализираат врските минатата година, започнувајќи со директни летови и отворајќи ги копнените граници за патување на граѓани од други земји.
Здружување на браќата
Под надзор на Реџеп Таип Ердоган, Туркије одигра активна улога во Организацијата на туркиските држави, која ги вклучува Азербејџан, Казахстан, Киргистан, Туркије и Узбекистан, а Унгарија како држава набљудувач.
Меѓувладиното тело има за цел да промовира подлабока соработка меѓу земјите кои зборуваат ист јазик и споделуваат заедничка економска агенда.
Наспроти позадината на украинско-рускиот конфликт, Организацијата на туркиските држави постигна важна позиција бидејќи пријателските земји ги усогласуваат своите безбедносни и економски интереси.
Кон крајот на минатата година, Турската Република Северен Кипар беше примена во Организацијата на туркиските држави како членка набљудувач, што може да се нарече уште едно дипломатско достигнување на Анкара.
Од 1970-тите, островот Кипар е поделен на Грчка администрација на Јужен Кипар и Турска Република Северен Кипар, кој е признаен само од Туркије.
Обезбедување на границите
Децениската граѓанска војна во Сирија создаде нови безбедносни предизвици за Анкара. ЈПГ, огранокот на терористичката организација ПКК, со години извршува прекугранични напади против турските војници и цивилите. ПКК е призната како терористичка група од Туркије, САД и Европската унија.
Како што сирискиот конфликт го ослабна контролата на Дамаск над територијата на земјата, ЈПГ и другите терористички групи, вклучително и ДАЕШ, ја зацврстија својата контрола. Тоа беше неприфатливо за турската влада.
Од 2016 година, Туркије започна четири воени операции во северна Сирија, главно за да ја потисне ЈПГ. Но, тоа бараше не само дипломатски такт, туку и цврстина заснована на националниот интерес на Туркије.
ЈПГ се ребрендираше во таканаречените Сириски демократски сили (SDF), кои добиваа постојана воена и финансиска поддршка од САД.
И покрај тоа што Туркије е дел од НАТО предводена од САД, Вашингтон ги отфрли постојаните барања на Анакра да ги прекине врските со ЈПГ.
И ова е местото каде што претседателот Реџеп Таип Ердоган повлече потег. Посветеноста на Анкара да застане на своето место беше целосно прикажана кога го блокираше влезот на Шведска и Финска во НАТО.
Нордиските земји и дозволија на ПКК да организира собири и кампањи каде отворено ги истакнуваат знамињата и литературата на терористичката група.
Дипломатијата на Туркије за спротивставување на заканата од ПКК-ЈПГ функционираше успешно, бидејќи Финска презеде чекори за решавање на безбедносните грижи на Анкара. Како одговор на соработката на Хелсинки, турскиот парламент во март гласаше да и дозволи на Финска да се приклучи на НАТО.
Поморска рамнотежа
Во изминатата деценија, околу десетина земји, вклучувајќи ги Грција и Израел, беа во трка за наоѓање резерви на нафта и гас во Средоземното Море. Но, многу години, Туркије се соочуваше со бариери за влез во оваа арена на офшор истражување на нафта.
Тоа беше чудно бидејќи Туркије има најдолго крајбрежје од која било од земјите лоцирани на работ на Медитеранот.
Туркије, регионална економска сила, беше исклучена од поморските договори, вклучително и оние што Грција, Израел и Јужен Кипар ги користеа за разграничување на морските гасни блокови меѓу себе.
Слично на тоа, Грција се обиде да ги спроведе правата на ексклузивната економска зона околу нејзините многу мали острови во Егејското Море. ЕЕЗ е ексклузивна област на земја која се протега на 200 наутички милји од нејзиниот брег.
Ова ја остава Туркије со мал дел близу брегот и речиси ништо во источниот Медитеран нешто што е неприфатливо за Анкара.
За да ги заштити своите права, Туркије потпиша поморски договор со либиската влада поддржана од ОН со седиште во Триполи во 2019 година. Договорот дава правна рамка за морско истражување на нафта и гас, што Туркије и Либија имаат намера да го спроведат.
