Израелската влада се обидува нападот на 26 мај врз палестинскиот бегалски камп во Рафах во кој десетици луѓе загинаа да го прикаже како несреќа. Сепак, аналитичарите велат дека Тел Авив би знаел за последиците од фрлањето бомби во пренатрупана област.
Во израелскиот воздушен напад врз кампот во Рафах загинаа најмалку 45 лица, а повеќе од 200 лица беа повредени. Израел тврдеше дека тоа бил насочен прецизен напад врз членовите на Хамас и дека тоа што се случило е „трагична грешка“.
Но видеата и сликите на јагленисани и распарчени тела на деца раскажуваат друга приказна.
„Нетанјаху го нарекува овој напад „трагична грешка“ бидејќи она што тие го направија беше толку ужасна акција чија политичка одговорност не може да ја преземе Тел Авив“, вели Абдула Агар, турски воен аналитичар и поранешен офицер на специјалните сили.
„Тоа е обид да се заштитат Израел и неговите војници од какво било погрешно постапување, користејќи тактика на психолошка војна“, изјави Агар за ТРТ Ворлд.
Но има ли шанси овој израелски напад да биде „трагична грешка“?
„Според Израелците, тие убиле двајца високи команданти на Хамас, користејќи бомба со мал пречник ГБУ-39/Б (СДБ) со овој напад“, вели воениот аналитичар. ГБУ-39/Б, прецизно наведувана лизгачка бомба од 110 кг, е американско оружје како и многу други употребени од Израелците за време на нивните напади врз Газа.
Нападот на Израел изминатиот викенд доаѓа откако Меѓународниот суд на правдата (МСП), кој е дел од структурата на ОН, најголемиот меѓународен собир во светот, му нареди на Израел да ја прекине својата офанзива во Газа, покажувајќи го континуираното непочитување на меѓународното право и норми од страна на Тел Авив.
Минатата недела, Меѓународниот кривичен суд (МКС) побара налог за апсење на израелскиот лидер заедно со неговиот министер за одбрана Јоав Галант, опишувајќи ги акциите на владата на Нетанјаху во Газа како „колективна казна“.
Требаше да знаат
Израелскиот официјален наратив вели дека воздушниот напад можеби запалил запалива материја во кампот, предизвикувајќи пожар кој ги зафатил бегалците и ги убил.
Но Агар вели дека Израелците требало да знаат дека овој тип на бомба лесно може да предизвика пожар на место каде што луѓето складирале работи што лесно можат да се запалат, како што се облека и шатори од церада.
„Сите, вклучително и Израелците, знаат колку се лоши и примитивни услови за живеење за Палестинците во Рафах, каде што повеќе од еден милион луѓе веќе побараа засолниште поради нападите на Тел Авив во цивилните области“, вели Агар.
Дури и ако директниот воздушен напад не ги уби сите луѓе, Израел е одговорен за толку многу смртни случаи бидејќи требало да знае за последиците од таков напад, а секое друго објаснување од Тел Авив е „дефинитивно лага“, вели тој.
„Невозможно е тие да не знаат што може да предизвика овој тип на напад во кампот Рафах. ГБУ-39/Б е многу силно оружје, вклучително и моќна муниција, што дефинитивно би довело до голем број жртви доколку се користи во цивилна област“.
Кампот кој беше нападнат се наоѓа во населбата Тел Ал-Султан во западниот дел на Рафах, во близина на крајбрежниот град Ал-Маваси, и тоа беше место одредено како безбедна зона од самата израелска армија.
Градоначалникот на Рафах, Ахмед Ал Суфи, Црвената полумесечина и многу очевидци на израелскиот напад изјавија дека областа на кампот е дел од безбедната зона.
„Тие првично негираа дека тоа е заштитено подрачје, потоа жалеа за тоа, а сега тврдат дека има експлозиви на ова место“, вели Џером Древон, висок аналитичар за вооружени групи во Интернационалната Кризна Група, американски тинк-тенк. „Нема ништо конзистентно“ во нивната приказна, вели тој за ТРТ Ворлд.
Два дена по трагедијата во логорот Рафах, израелската армија нападна два палестински логори за раселување во истата област, при што загинаа десетици цивили.
Овие последни напади во кои беа убиени цивили, заедно со случаите на МСП и МКС, дополнително го нарушија кредибилитетот на израелскиот наратив.
„Наведувајќи го нападот како грешка, Израел се обидува да избегне поголема контрола од меѓународните тела, особено затоа што луѓето излегоа на улиците во различни земји во знак на протест„, вели Агар.
Антивладините протести во Израел, исто така, извршија притисок врз израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху да ги минимизира последиците од нападот во Рафах врз неговата база за домашна поддршка, која е уморна од војната и растечкиот меѓународен статус на Израел како држава отпадник.
Кој може да му верува на Израел?
Надвор од она што се случи во шаторскиот камп Тел Ал-Султан, речиси осум месеци од војната во Газа со смртта на повеќе од 36.000 Палестинци, на глобалната публика веќе и е кристално јасно дека е тешко да им се верува на израелските власти, вели Агар.
„Тие убиваат скоро 150 луѓе и рануваат речиси 400 дневно“, вели Агар, осврнувајќи се на статистиката за жртви во Газа.
Израел беше обвинет за слични злосторства како нападот на кампот Тел Ал-Султан, но успеа да избегне критики поради поддршката од САД и другите западни држави и молкот на главните медиуми, вели аналитичарот.
Но сцените како нападот на кампот Рафах ги сменија перцепциите за Израел, вели тој.
„Израел им нанесе таква страшна траума на Палестинците што тешко некој поединец некогаш би можел да ја види или доживее во својот живот, и насилство што ќе остави свој белег на многу генерации што доаѓаат“.
Последниот масакр во Израел одекна низ целиот свет, предизвикувајќи многу осуди и оставајќи ги „огорчени“ дури и цврстите сојузници на Тел Авив како Французинот Емануел Макрон. Израел „мора да запре“, рече францускиот лидер.
„Ги осудувам акциите на Израел во кои загинаа голем број невини цивили кои само бараа засолниште од овој смртоносен конфликт. Нема безбедно место во Газа. Овој ужас мора да престане“, напиша шефот на ОН Антонио Гутереш на X.
Но официјалните лица во САД, близок сојузник на Израел, кажаа дека го „разбираат“ нападот на Израел врз кампот Рафах.
„Како резултат на овој напад во неделата, немам да зборувам за никакви промени во политиката. Тоа едноставно се случи“, рече Џон Кирби, портпарол на Советот за национална безбедност на Белата куќа, покажувајќи целосната рамнодушност на Вашингтон кон страдањата на луѓето во Газа.
Повеќе од 800.000 Палестинци избегаа од Рафах во други области, но околу 500.000 сè уште остануваат бидејќи не можеа да најдат безбедни зони за да ги засолнат своите семејства.
