Секој кој ја следел 76-годишната израелска окупација на Палестина има свои спомени со кои може да се поврзе.
Во таа смисла, Палестина отиде подалеку од повеќе транснационална солидарност, која се манифестира преку протести организирани на улиците, за да се вреже во колективната меморија на светот.
Секое зборување за Палестина потсетува не само на палестинското знаме или традиционалната наметка наречена кефија, туку на реалните слики на луѓе или сцени од некој настан.
Дали е тоа иконата, црно-белата слика на палестинскиот борец на отпорот Лејла Калед со кефијата обвиткана на главата и калашников во раката?
Или, пак, тоа е зрнестата снимка од познатиот говор на палестинскиот лидер Јасер Арафат во Обединетите нации каде со громогласен аплауз објави: „Денес доаѓам со маслиново гранче и пиштол на борецот за слобода. Не дозволувај маслиновото гранче да ми падне од рака. Повторувам. Не дозволувај маслиновото гранче да ми падне од рака.“?
Темел на отпорот
Како што отпорот против израелската окупација стана сè поголем со текот на годините и се претвори во улични протести, тој стана дел од популарната култура преку фотографии или видеа од деца кои фрлаат камења врз најнапредните тенкови во ерата.
На пример, за време на Првата интифада која траеше шест години (1987-93), осумгодишниот Рамзи Абурадван стана симбол на отпорот.
Во време кога дискусијата за „пост-херојско војување“ беше во пораст, сликите на младите, наместо познати личности, станаа нова инспирација за следните генерации.
Во втората Интифада, позната и како Ал Акса Интифада, судбината на две момчиња, Мухамед ал-Дура и Фарис Одех, го шокираше светот. Мухамед и неговиот татко, Џамал ал-Дура, беа фатени во вкрстен оган меѓу Израел и палестинскиот отпор во Газа.
Додека неговиот татко викал и го покривал својот син од настанот, камерите покажале како е убиен 12-годишниот Мухамед. Слично на тоа, 14-годишниот Фарис бил застрелан од израелските војници додека фрлал камења кон тенк.
Поминаа години од овие инциденти, но црната книга на Израел се прошири уште повеќе и продолжи да ги одзема животите на невините, од 51-годишната Ширин Абу Аклех, истакната палестинска новинарка, до шестгодишната Хинд Раџаб, чиј последен снимен телефонски повик беше срцепарателен повик за помош.
Израелската полиција го нападна погребот на Абу Аклех, а врз автомобилот зад кој се криеше Хинд израелската армија испукала 335 куршуми.
За жал, бруталноста не застана тука и ги таргетираше не само Палестинците туку и оние кои се солидаризираат со Палестинците.
Цивилите од различни делови на светот патуваа за да застанат рамо до рамо со Палестинците. Некои од нив станаа жртви на израелската агресија.
Најновиот пример за тоа беше американско-турската државјанка, 26-годишната Ајшенур Езги Ејги. Таа беше член на Меѓународното движење за солидарност (ИСМ), кое е активно во Палестина од 2001 година.
Израелските војници ја убија Ејги на 6 септември додека таа и нејзините колеги протестираа против израелската окупација на Западниот Брег.
Ејги не беше првиот активист на ИСМ убиен од израелски војници во Палестина.
Напротив, ИСМ излезе на насловните страници две години откако беше основан во 2003 година, кога израелски оклопен булдожер ја уби 23-годишната американска активистка Рејчел Кори додека таа протестираше против уривањето на палестинските куќи од страна на Израел.
Дали има нешто што Израел го прави „намерно“?
Над седумдецениската историја на окупација и отпор беа исполнети со вакви примери и уште повеќе.
Сепак, бидејќи настаните и вестите брзо се менуваат секојдневно, реакциите на Израел на овие настани може да бидат заборавени во фуснотите.
Ова беше најочигледно по убиството на Ејги кога израелската војска и американскиот претседател Џо Бајден тврдеа дека ова е „несреќен случај“ и „голема е веројатноста дека таа била погодена индиректно и ненамерно“.
Ова може да биде изненадување за некои, но стана политика на Израел да ја обвинува жртвата дека се нашла на „погрешно место во погрешно време“.
За да отстапи од прашањето за системска окупација, Израел вложува огромни напори за да се спротивстави на наративот и да се фиксира на една личност или на еден настан.
Убиството на Мухамед ал-Дура е пример што треба да се анализира како сопствена студија на случај.
Откако првично ја презеде одговорноста, израелските тврдеа дека Ал Дура бил убиен од куршуми испукани од Палестинците. Тие отидоа уште подалеку тврдејќи дека инцидентот го организирале палестински вооружени лица, снимател и таткото на Мухамед.
Во случајот со Рејчел Кори, оваа политика продолжи.
Портпаролот на израелската војска ги опиша активистите на ИСМ како „група демонстранти кои се однесуваа многу неодговорно, ставајќи ги сите
во опасност - Палестинците, самите нив и нашите сили - со намерно ставање во борбена зона“.
Иако булдожер ја прегази Кори, возачот тврдеше дека не можел да го види тоа. На крајот, судијата во израелскиот суд, како реакција на тужбата поднесена од семејството на Кори, пресуди дека нејзината смрт е „резултат на несреќа што самата ја предизвикала“.
Дури и за време на геноцид, Израел не отстапува од оваа политика.
Нападот што се случи на 17 октомври во Арапската болница Ал Ахли беше важен настан по тоа прашање.
Наместо да дозволат меѓународна истрага на теренот, Израел и неговите сојузници и овојпат побрзаа да докажат дека изворот на „експлозијата“ не бил Израел туку Палестинците со анализа на сликите од местото на настанот.
Израел сака оние кои ги следат настаните да веруваат во приказните што ги кажува израелската страна, додека палестинските тврдења се само „измислица“.
Ова остава зад себе многу прашања, се разбира, како на пример кои критики и злосторства вреди да се истражат или дали воопшто има некое злосторство што Израел го прави намерно.
