Во големата жештина на летото во Газа, група девојки и жени се упатуваат кон шаторот џамија во Деир Ал Балах, минувајќи низ улиците преплавени со канализациска вода и преполни со урнатини од израелските бомбардирања.
На 4 јуни, шаторската џамија беше сведок на значаен настан бидејќи шест жени го рецитираа целиот Куран од меморија на едно седење. Дваесетгодишната Шајма Абулата реши да ја документира овој настан.
„Кога девојките завршија со рецитирање, сите плачевме и му се заблагодаривме на Алах за овој голем благослов“, вели Шејма. „Се чувствував неверојатно благодарна што бев сведок на луѓето како го држат Куранот во своите срца, особено во овие тешки времиња. Беше незаборавно“.
Пред војната, Шајма беше студент на трета година по компјутерско инженерство на Исламскиот универзитет во Газа. Нејзиниот живот се вртеше околу нејзиниот универзитет, соседството и семејството. Меѓутоа, војната сврте сè наопаку.
Семејната куќа на Шајма во Шејаја, една од најголемите населби во Газа, беше уништена од израелски гранатирања и воздушни напади. Семејството морало веднаш да се евакуира, а секој носел само една торба.
Шајма вели дека тие биле раселени толку многу пати па престанала да брои, но живо се присетува на три прилики кога преживеала искуства блиску до смртта за време на воздушните напади, при што некои удирале во близина и им ги искршиле прозорците.
Откако пристигнале во Деир Ал Балах во центарот на Газа и живееле повеќе од шест месеци во набрзина собрани и преполни шаторски кампови, без пристап до електрична енергија, чиста вода или заштита од екстремната топлина, Шајма, нејзиното семејство и другите во шаторскиот камп чувствуваа дека „мораа да направат нешто за да го зачуваат својот разум“.
„Требаше да вратиме некоја суштина од нашите претходни животи. Нашата рутина се претвори во воздушни напади, бомбардирања и жалење за загубата на најблиските“, вели таа. Шајма изгубила 70 членови на семејството, вклучително и нејзината баба, братучеди и чичковци.
Џамија за сите
Во нивната потрага да најдат малку нормалност, Шајма и другите во кампот најпрво се свртеа кон учење и поучување деца.
„Но нешто што ни даде многу сила беше Куранот. Затоа моравме да го вратиме Куранот“, вели таа.
Тие првично се собраа во шаторот на Шајма, но како што повеќе луѓе се приклучија на нивниот круг или халака - верски собир за изучување на исламот и Куранот, им требаше поголем простор. Тогаш се појави идејата за шаторска џамија, вели Шајма.
Нејзината тетка, Кадија, која е и нивна инструкторка по Куран, се обрати до организациите за финансирање и до крајот на февруари можеа да изградат шатор посветен на молитвите и халака за Куранот. Тие го нарекоа „Сала за молитва на Кругот на добриот збор“.
Во шаторската џамија се сместени и мажи и жени од сите возрасти, од тригодишни деца до постари поединци во 70-те и 80-те години. Женските сесии се одржуваат во вторник и четврток од 10 часот до пладневниот езан околу 12.30 часот, а околу 100 студентки се собираат за да го запаметат и рецитираат Куранот.
Шејма вели дека некои луѓе веќе биле на своето патување за меморирање на Куранот, но многу други го започнале својот пат за време на војната.
„Она што не мотивира е размислувањето дека можеме да умреме во секој момент. Сакаме последното нешто што го правиме да биде меморирање на Куранот и да се сретнеме со Алах со него во нашите срца“, рече таа.
И многу жени кои ги изгубиле саканите наоѓаат утеха во молењето дека нивното рецитирање и меморирање на Куранот ќе ги награди оние што ги изгубиле.
Во шаторската џамија, секојдневното рецитирање на Куранот е вообичаено бидејќи заедницата се труди да го рецитира целиот Куран на едно седење и да се подготви за овој значаен настан.
„Го имаме овој ден, секој месец, кога се собираме за да ги слушаме учесниците како рецитираат различни делови од Куранот, колку што можат“, вели Шајма.
За Иман, Афнан и Аја, 4 јуни беше нивниот голем ден.
Иман Асем, 34-годишна со диплома по исламско право, беше меѓу шесте жени кои го рецитираа Куранот наеднаш. Раселена од својот дом во северниот дел на Газа, населбата Ал-Зајтон, таа сега живее во кампот Абу Амар Ал Заваида, каде што се наоѓа шаторската џамија.
Иако нивниот живот е драстично различен и условите се сурови во шаторот, каде температурите сега достигнуваат и над 35 степени, без удобност, одмор и безбедност среде бомбардирањето, Иман вели дека и понатаму е благодарна за нивната импровизирана џамија.
„Бог нè благослови со шаторска џамија, што е одредба што Тој ни дал да имаме место за молитва во кампот за раселени, дури и ако тоа е само шатор. На многу кампови им недостасуваат такви капацитети“, вели Иман.
„Куранот е придружник и пријател на оние без другар. Секогаш кога нашите души и срца се чувствуваат слаби, ние се обраќаме кон Светиот Куран за да ни обезбеди енергија и способност да останеме непоколебливи пред ова големо искушение“.
Афнан Хелес, средношколка во градот Газа пред војната, сега поголемиот дел од времето го поминува во шаторот џамија.
„По почетокот на војната, сите наши рутински активности, вклучително и образованието, запреа. Но, Алах нè обештети во нашиот камп со молитвен шатор“, вели таа.
„Иако тоа е само шатор, целото мое време го поминувам таму запомнувајќи, прегледувајќи, рецитирајќи и поучувајќи им го Куранот на студентите“.
А за 29-годишната Аја Калаја, шаторската џамија е водилка. Откако претходно двапати го рецитираше целиот Куран од памет, шаторот џамија ѝ помага да го прегледа и зацврсти своето меморирање.
Аја ја припишува нивната посветеност на меморирање на Куранот на поддршката на нивната учителка, Кадија, која ги охрабрува да продолжат и покрај неповолните околности.
Шејма додава дека Хадија секогаш ги потсетува да рецитираат искрено, барајќи од Алах да ја прекине војната и да ги олесни нивните борби.
Таа вели: „Ние веруваме дека колку сме поблиску до Куранот и колку повеќе паметиме, толку поблиску сме до завршување на војната и страдањето, ако даде Бог“.
