Фудбалската репрезентација на Палестина минатата недела го започна својот воведен натпревар на Азискиот куп со надеж дека ќе им пружи малку среќа на жителите на Газа.
Турнирот се одржува во услови на континуиран напад на Израел. во кој загинаа повеќе од 24.000 Палестинци, раселени се повеќе од две третини од населението во Газа и 60 отсто од инфраструктурата на опколената енклава е оштетена или уништена.
Во пресрет на турнирот, неколку палестински фудбалери кои играа за „Лавовите од Канан“ беа погодени од израелската војна што избувна по упадот на Хамас во Израел на 7 октомври.
Додека повеќето меѓународни фудбалери обично поминуваат низ „последна минута“ ритуали- грижа за повреди, спортски масажи и хидратација на нивните тела за да се обезбеди врвна физичка кондиција за да се издржи 90-минутниот натпревар, палестинските играчи имаат други работи за кои треба да се грижат.
Еден ден пред првиот натпревар на тимот против Иран во групата Ц, напаѓачот Махмуд Вади ја доби веста дека неговиот братучед е убиен во Газа. Подоцна, тој им рече на новинарите дека можеби победата на турнирот може да му донесе малку радост на неговиот народ.
Во неделата, околу 28.000 навивачи го преполнија стадионот „Едукациски град“ со палестинска солидарност во целост. Многумина ги облекоа кефиите и црвени, бели, зелени и црни фудбалски дресови, кои ја претворија трибината во џиновско палестинско знаме.
Палестинските поддржувачи развиорија знамиња додека им се оддаде почит на жртвите во опколената енклава Газа.
Илјадници милји подалеку од стадионот, за членовите на палестинската дијаспора, тоа беше момент на гордост, и покрај поразот на првиот натпревар од Иран, еден од највисоко рангираните тимови.
Во вториот натпревар во групата против ОАЕ, Палестина покажа напаѓачка моќ и силна издржливост. Палестинците во дијаспората, вклучително и оние во Јужна Америка, останаа залепени за нивните ТВ екрани за време на натпреварот.
„Важноста на Азискиот куп за палестинската фудбалска репрезентација лежи во фактот дека, пред сè, очите на светот ќе бидат вперени во настапот на овој тим кој го претставува палестинскиот народ кој во моментов е нападнат и кој е убиван на брутален начин“, вели Никола Хадва, геополитички аналитичар кој исто така е поранешен фудбалер и тренер.
Роден веднаш по „Накба“ или катастрофа, бидејќи ционистичките милиции насилно раселија околу 750.000 Палестинци за да ја основаат државата Израел во 1948 година, Хадва, кој има 70-ти години, вели дека учеството на Палестинците на турнирот е емотивна работа за него.
„Всушност сум роден во окупирана Палестина. Роден сум во градот наречен Беит Јала, кој е веднаш до Беит Лахам (Витлеем), многу блиску до Ерусалим, така што сегашноста, минатото, иднината на Палестина е секојдневна грижа, изјави чилеанскиот Палестинец за ТРТ Ворлд.
Роден во раните 1950-ти додека Западниот Брег беше дел од Јордан и пред израелската воена окупација на територијата во 1967 година, патувањето на семејството Хадва е слично на она на многу Палестинци во почетните години на воената окупација.
Додека бил млад, неговото семејство се преселило во Чиле, како дел од првиот бран палестински бегалци кои ја напуштаат својата татковина.
Денес, палестинскиот отпечаток во Чиле е силен со дијаспора од повеќе од 500.000 луѓе.
Во случајот на Хадва, желбата повторно да се поврзе со неговите палестински корени започнала во неговите тинејџерски години. Тој стана член на различни групи кои ја поддржуваат палестинската кауза во регионот.
А тоа беше фудбалот кон кој гравитираа младите Палестинци. Далеку од нивната татковина, фудбалот стана обединувачка сила.
Како млад човек, Хадва се квалификувал за комерцијален инженер. Потоа, тој стана голман и студирал на Националниот фудбалски институт на Чиле, дел од националната фудбалска федерација на земјата.
Дури и откако ги „закачил“ копачките, Хадва ја задржал својата поврзаност со играта.
„Водев професионални клубови во Чиле, но секогаш имав на ум како можам да помогнам што е можно повеќе за развој на фудбалот во мојата земја, која е Палестина“, вели тој.
Во раните 2000-ти, Хадва ја презеде тренерската улога во домашниот фудбалски тим „Club de Deportes La Serena“ во северниот планински регион Кокимбо во Чиле, кој се наоѓа на повеќе од 450 километри северно од главниот град Сантијаго.
Палестинската фудбалска федерација дознала за неговиот ангажман во управувањето со тимот и тогашниот палестински амбасадор во Чиле, Сабри Атеје, го контактирал за помош.
Тоа го отвори патот за репрезентацијата на Палестина да се упати кон Чиле за важна подготовка за Арапскиот куп во Кувајт во 2002 година. Во исто време, Хадва стана одговорен за управувањето со националниот тим на Палестина како нејзин прв професионален тренер.
Преземајќи ја улогата во раните 2000-ти, Хадва вели дека имал „големи надежи“ по сите напори што ги вложил техничкиот персонал за да го развие тимот кој историски се соочи со бројни неуспеси.
Симбол на борба
Во Палестина, фудбалот се појави во доцните 1920-ти, додека неговото раководно тело беше основано во 1952 година. Но дури во 1998 година ФИФА го призна Палестинскиот фудбалски сојуз на чие чело тогаш беше Аргентинецот Рикардо Каругати. Процесот кулминираше со гостувањето на шефот на ФИФА, Сеп Блатер, на Рафах.
На почетокот на неговиот мандат, Хадва вели дека постоела јасна стратегија да се искористи присуството на тимот на теренот како симбол на нивната борба за ослободување на палестинскиот народ.
И покрај тоа што фудбалот им ја даваше потребната надеж на Палестинците, тимот се соочи со предизвици од израелската окупација.
Израелските политики длабоко го попречија растот на палестинскиот фудбал поради ограничувањето на слободата на движење на играчите, тренерите, официјалните лица и опремата што влегува и излегува од териториите.
Како менаџер, Хадва вели дека неговата магијана чело на „Лавовите од Канан“ вклучувала поинаков пристап околу изборот на играчи.
Хадва и неговиот персонал им дадоа можности на прерано созреани палестински таленти, гледајќи подалеку од окупираните територии
Тој вели дека тие се обиделе да ги обединат „младите“ од Газа, окупираниот Западен Брег и дијаспората.
„Тој палестински тим ги вклучи сите Палестинци ширум светот, што е реалноста на теренот“, вели Хадва.
Тој вели дека имало многу фудбалери со палестинско потекло кои, според правилата на ФИФА, би можеле да ја претставуваат репрезентацијата на Палестина. Најзначајно, тој вели дека ова значи играчи од различни делови на светот, вклучувајќи ја и Аргентина.
Палестинско-аргентинскиот напаѓач Алехандро Наиф, кој играше за неколку регионални домашни клубови во Аргентина, Чиле, Колумбија и Хондурас, на крајот играше за националниот тим.
„Значи, фудбалскиот тим на Палестина беше репрезентативен во својата вистинска големина. Вистинското постоење на палестинскиот народ“, додава тој.
Учеството на турнирот во Кувајт во 2002 година внесе нов живот во палестинскиот тим, којремизираше на три натпревари против супериорните тимови на Кувајт, Јордан и Судан.
Со текот на годините, палестинскиот тим се покажа добро во Катар, Кувајт и Јордан, каде што Палестинците тесно соработуваа со домашниот јордански клуб - Ал Вехдат СЦ. Со седиште во Аман, клубот има силен палестински отпечаток, кој е тесно идентификуван со палестинската дијаспора во Јордан и е именуван по истакнат бегалски камп во главниот град.
Од 2002-2004 година Хадва го водеше тимот на теренот, сметајќи на „огромната сила“ и „посветеноста“ на играчите како што беше поранешниот капитен Рамзи Салех.
Салех, кој беше голман, уживаше во славна играчка кариера и за време на пријателскиот турнир на Филипините во 2014 година, тој го истакна влијанието на повеќедецениската израелска агресија.
„Сакаме да испратиме порака до светот, да му кажеме дека палестинскиот народ постои и покрај сите израелски пречки, уништувања,убивања“.
Хадва вели дека Зијад Ал Корд бил уште еден важен играч за време на неговото менаџирање. Подоцна во неговата кариера, на напаѓачот му беше ускратена можноста да патува надвор од окупираните територии и наводно неговиот дом бил уништен од израелските сили.
И други фудбалери во последниве децении го почувствувале варварството на воената окупација.
Во 2004 година израелските сили го убиле играчот од средниот ред Тарик ал Куто. Пет години подоцна, тројца перспективни палестински играчи Ајман Алкурд, Шади Сбаке и Вајех Моштаха беа убиени за време на израелската војна против Газа или „Операцијата Леано олово“. Истата година израелски снајперист го уби Саџи Дарвиш (18), кој требаше да стане клучен меѓународен играч за Палестина.
Во 2014 година во израелски воздушен напад беше убиен палестинскиот фудбалер Ахед Закут, додека во истата година младите играчи Џавар Насер Џавар и Адам Абд Ал Рауф Халабија беа намерно застрелани во нозете. Инцидентот се случил по тренинг, додека играчите се обидувале да преминат преку израелски воен контролен пункт на окупираниот Западен Брег.
Хадва се повлече од функцијата менаџер во 2004 година.
Тој продолжи да раководи со врвниот домашен тим на Чиле, „Клуб Депортиво Палестино“, тим со седиште во главниот град Сантијаго, кој го почитува наследството на палестинската заедница во земјата.
Тој вели дека имале некои професионални играчи со палестинско потекло кои ја претставувале репрезентацијата. Неодамна на Купот на Азија, чилеанскиот фудбалер Камило Салдања, кој играше на младинско ниво за Чиле, се одлучи да игра за Палестина и дебитираше против Оман во октомври 2023 година.
Сега, среде израелската војна против Газа, некои од фудбалските терени во Газа се користат како места за притвор и масовни гробници, додека над 60 фудбалери се убиени.
Гледајќи наназад на времето кога управуваше со националниот тим со „голема наклонетост“, Хадва верува дека Купот на Азија нуди поинаков поглед на Палестинците на глобално ниво со изведбите на фудбалерите, поткопувајќи ја, како што ја нарекува, „постојаната ционистичка пропаганда“ на прикажување на Палестинците како брутален народ.
За време на неговиот мандат, Хадва се сеќава на топлината од оние кои не можеа да се вратат во историска Палестина, но беа во можност да споделат кратки моменти на национална гордост.
„Ние ги имаме најубавите спомени од тие денови, главно со палестинскиот народ кој беше во дијаспората“, вели Хадва.
„Бевме многу, многу блиску до квалификациите за Олимписките игри во Атина. За жал, не можевме, но еј, се обидовме“.
