Иако сега сум во Египет, моето семејство и пријателите сè уште остануваат во бегалскиот камп Ал-Нусејрат, кој неодамна беше нападнат од Израел. Се разбудив со оваа вест во саботата, но не можев да допрам ндо икого во тоа време бидејќи сите врски беа прекинати во центарот на Газа. Еве што разбрав на крајот откако разговарав со луѓето таму.
Беше нешто пред пладне во сабота, 8 јуни. Само една недела пред Курбан Бајрам, стотици луѓе пазареа на главниот пазар на отворено во бегалскиот камп Ал Нусејрат во центарот на Газа.
Одеднаш, небото стана густо од чад и бучно од звукот на дронови, хеликоптери и ракети. Во паника, купувачите почнаа да бегаат, но многумина не можеа да ги избегнат тешките гранатирања, бомбардирањата и нападите со беспилотни летала.
Нашето маало е преполно со деца. Тие врескаа и викаа на улицата, не знаеја што се случува.
Никој не знаеше што се случува. Татко ми мѝ рече дека ова се најтешките два часа во повеќе од 230 дена војна. Мајка ми мѝ кажа дека во тие два часа се чувствувала како да е Судниот ден, крајот на светот. Ѝ реков „кога ќе се отвори преминот Рафах, ќе те одведам надвор од Газа“.
Небото стана црно. Се слушаше звук на бомбардирање, звук на авиони, звук на врескање. Темнина, пепел, тешки облаци од чад, крв, воздушни напади. Нашите соседи се мртви, мртви тела имаше наоколу, смрт насекаде. Можеа да се видат урнатините на нашиот пазар.
Ала ја нема
Мојата пријателка Ала отиде на пазар да купи облека за нејзината едногодишна ќерка. Некои фустани за прослава на Бајрам. Израел ги убил Ала, нејзината мајка и нејзината ќерка, кога тие само се обидувале да купат облека за Бајрам.
Тие беа меѓу најмалку 274-те загинати во нападот, од кои најмалку 64 се деца.
Вујко ми, кој има мал дуќан среде пазар, видел хеликоптер како лета ниско, а израелските војници излегле од него, поради што се исплашил.
Тој беше кренат во воздух од силата на експлозијата, а кога паднал си го повредил 'рбетниот мозок. Нема каде да се оди на лекување бидејќи болницата е преполна.
Тој е меѓу речиси 700-те повредени од воздушните напади, гранатирање и пукање во едно од најпреполните места во Газа.
Што значи кога го направија овој голем масакр во преполниот логор Нусајрат? Зошто Израел ја нападна оваа област и во оваа ситуација? Повеќе од 200 луѓе загинаа само за четворица Израелци. Како можеме да замислиме дека 200 луѓе имаат должност да умрат само поради четворица. Како жители на Газа чувствуваме дека сме ја изгубиле вербата во животот и хуманоста.
Крвав Бајрам
Курбан Бајрам доаѓа. Курбан Бајрам има голема љубов во нашите срца. Тоа е ден кога имаме крв на улиците поради домовите во кои жртвувале животни.
Но сега кога ја гледаме крвта надвор од тие домови, гледаме луѓе кои умираат таму. Не славиме повеќе. Оваа крв не доаѓа од овци или кози, оваа крв доаѓа од човечки суштества. Како да ги славиме овие крвави денови со човечка крв?
За Фитр Бајрам, Курбан Бајрам, луѓето само се обидуваат на своите мали деца да им подарат мала маица. Одат на пазар да ја купат. Само за да ги направат нивните деца да се чувствуваат среќни. Барем ако умираат, да умрат среќни.
Само оваа мала работа, Израел го таргетира ова. Преполн пазар, луѓето постат во зулхиџет, а Израел ја бомбардираше оваа мала животна работа.
На Бајрам се будевме рано, татко ми ќе не однесеше да одбереме овца, сестра ми врескаше за овците. Навечер сите мои чичковци и тетки доаѓаа кај нас дома и имавме голем оброк. Дававме малку месо на луѓето на кои им требаше, на сиромашните.
Секој човек на улица можеше да го помириса месото што се готви во кампот Ал-Нусејрат. Сега мириса на крв и месо од човечки суштества, навистина е ужасно да се види ова внатре во нашиот камп.
Не само бројки
Никој не може да оди на пазарот за да ја обнови областа.
Моето семејство сака да остане во Ал Нусејрат. Нема каде да одат. Рафах беше бомбардиран, Кан Јунис беше бомбардиран, Деир Балах беше бомбардиран. Каде ќе одат луѓето?
Луѓето само врескаа: „Боже наш, каде да одиме? Однеси нѐ кај тебе“. Луѓето сега само се надеваат дека ќе умрат. Тие не сакаат да бидат сведоци на овој крвав масакр.
Чувствуваме дека палестинската крв е навистина евтина кога гледате дека убиваат толку многу од нас за четворица Израелци. Израелската крв е поскапа од нашата крв. Зошто така се однесуваат со нас?
Како може светот да ја оправда оваа смрт, само поради четири лица? Ние сме луѓе. Се трудиме да преживееме и да живееме во мир. Сакаме да го прославиме Бајрам. Израел ја нападна нашата прослава, ги нападна нашите срца.
И тие не се само бројки. Луѓето кои загинаа беа деца, мајки, синови, љубовници, сонувачи. Тоа не се само 274 луѓе, тоа се 274 приказни, тоа се 274 соништа.
Оние кои останаа се преживувачи. Тие се обидуваат да ја преживеат Газа. Прашајте било кого од нив, што сакате? Ќе речат: „Отидов на пазар да купам нешто, да се чувствувам жив“.
Заштедуваат пари за да ја напуштат оваа смртна арена.
Маријам Ал Хатиб
Маријам Ал Хатиб е поранешен студент по медицина во Газа. Таа е членка на We Are Not Numbers, проект за да им помогне на младите во Газа да ги споделат своите наративи со западниот свет и да ги разбијат стереотипите за Палестинците.
