Либан ги доживува своите најкрвави денови од 1990 година кога долгогодишната граѓанска војна заврши во вртлог од смрт и уништување.
Во разорните израелски воздушни напади врз Либан од 23 септември загинаа над 1.000 луѓе, вклучувајќи го и лидерот на Хезболах Хасан Насрала, а околу еден милион останаа без покрив над главата. Либанскиот министер за здравство Фираз Абијад потврди дека меѓу загинатите има повеќе од 160 жени и деца, додека околу 2.000 луѓе се повредени од почетокот на израелските воздушни напади врз Либан.
Израелската армија во посебно соопштение соопшти дека за време на воздушните напади биле погодени 1.300 цели.
Ужасот за либанскиот народ, сепак, започна кога илјадници пејџери експлодираа истовремено низ целата земја на 17 септември, што резултираше со смрт на 12 лица и повредени 3.000 други.
Еден ден подоцна, рачните радио уреди експлодираа низ целата земја, што доведе до уште 20 смртни случаи и 450 повредени.
Преовладувачката хипотеза е дека експлозиите биле резултат на израелска разузнавачка операција која вклучувала поставување на експлозиви во пејџерите и радијата.
Сепак, овие воздушни напади и експлозии донесоа едно критично прашање во остар фокус. Долгогодишниот конфликт меѓу Израел и Хезболах во Либан влезе во нова фаза.
Сите достапни докази сугерираат дека Израел има за цел да ја прошири својата едногодишна окупација и геноцид во Газа врз Либан.
Ова ги покренува спорните прашања: што ја поттикнува зголемената агресија на Израел и како ситуацијата ескалирала до оваа точка?
Историја поттикната од окупацијата
Кога ќе се испита државноста на Израел и неговата историска траекторија, станува очигледно дека државата напредувала поради конфликти и кризи.
Формалната окупација на палестинските територии и раселувањето на палестинскиот народ започна на 14 мај 1948 година, долго пред Тел Авив да ја започне својата брутална војна на 7 октомври 2023 година.
Потеклото на оваа окупација може да се проследи до ционистичкото движење кое се појави кон крајот на 19 век, британскиот мандат над Палестина и планот на Обединетите нации од 1947 година за поделба на Палестина.
На денот кога беше прогласена окупацијата, еврејските доселеници окупираа приближно 55 отсто од палестинската земја што им беше доделена од Обединетите нации.
Преку последователните војни, обемот на оваа окупација се прошири. До крајот на војната во 1948 година, окупираните територии пораснаа на 78 отсто, а по Шестдневната војна во 1967 година, Израел ја презеде контролата врз Источен Ерусалим, Газа, Синајскиот Полуостров, Западниот Брег, градот Кунеитра и Сириската Голанска Висорамнина.
Во текот на овој процес, повеќе од шест милиони Палестинци беа раселени и насилно отстранети од нивните земји.
Во суштина, Израел продолжи да окупира сè поголеми делови од палестинската земја. Извештаите покажуваат дека до крајот на 2023 година, помалку од 15 отсто од земјиштето ќе остане под палестинска контрола.
Историските докази јасно го покажуваат Израел како окупаторска држава чија територијална експанзија е поттикната од конфликти и војна.
Иако израелската окупација е делумно поттикната од амбицијата да се воспостави таканаречен „поголем Израел“, основната мотивација произлегува од верувањето дека Евреите се супериорен, од Бога избран народ и дека Палестина е нивната ветена земја.
Израел Шахак, претседателот на Израелската асоцијација за човекови права и државјанство, забележува дека, од израелска перспектива, сè е поделено на категории на Евреи и не-Евреи.
Според него, во еврејската држава само Евреите се сметаат за човечки суштества, додека не-Евреите се сметаат за помали суштества.
Ова гледиште сугерира дека не-Евреите постојат првенствено како средство за производство на ресурси за Евреите. Од оваа ционистичка перспектива, протерувањето на не-Евреите од Ветената земја се смета, пред сè, за верска обврска.
Што се случи во блиското минато?
Југот на Либан претставува значаен дел од експанзионистичките амбиции на Израел. Од формирањето на Израел, регионот постојано беше подложен на напади од израелската армија и се водеа големи војни.
Најновиот и најкрвавиот конфликт од големи размери меѓу либанскиот Хезболах и израелската армија се случи во 2006 година.
Во Израел се нарекува „Втора либанска војна“ и меѓународно позната како „33-дневна војна“, таа започна на 12 јули 2006 година, а заврши на 14 август 2006 година, означувајќи пресврт во либанско-израелските односи.
Во оваа обемна војна што ја иницираше Израел, беа мобилизирани околу 40.000 израелски војници, а израелските воздухопловни сили спроведуваа просечно 270 борбени летови дневно.
Како резултат на овие воздушни напади, најмалку 15.000 домови беа целосно уништени. Дополнително, повеќе од 30 критични инфраструктурни локации, вклучувајќи аеродроми, комерцијални пристаништа, хидроелектрични централи, рафинерии за нафта и 80 мостови, беа уништени.
Нападите ги однесоа и животите на речиси 1.200 либански цивили и 180 членови на Хезболах. Како одмазда, либански Хезболах лансираше 4.000 проектили кон Израел, што резултираше со смрт на 165 Израелци.
Покрај тоа, израелската армија извршила 170.000 артилериски напади врз различни цели, додека израелската морнарица извршила 2.500 напади врз крајбрежни цели.
И покрај разорното влијание на војната врз Либан, Израел беше принуден да се повлече поради геополитичката реалност од тоа време, што резултираше со привремен мир меѓу двете страни.
Сепак, се чини дека овој период на деескалација заврши, бидејќи тензиите повторно се зголемија, а регионот се чини дека е на работ на уште една целосна војна.
Според Нетанјаху, ова е можноста!
Од почетокот на она што беше наречено геноцид во Газа, историјата е сведок на невидено ниво на варварство кое ретко, ако не и воопшто не е забележано во последно време.
Во текот на изминатата година, овој геноцид резултираше со смрт на речиси 42.000 луѓе, со 10.000 исчезнати и 100.000 пријавени повредени.
Обраќајќи му се на светот од говорницата на 79. Генерално собрание на Обединетите нации, турскиот претседател Реџеп Таип Ердоган упати страсна молба до меѓународната заедница да интервенира и да го спречи убиствениот израелски премиер Бенјамин Нетанјаху.
Последните случувања покажуваат дека Либан станува следната цел во оваа геноцидна политика.
Може да се тврди дека основната причина зошто Израел има намера да спроведе политика слична на онаа во Газа во јужен Либан е неказнивоста што ја уживаа за нивните постапки во Газа во текот на изминатата година, недостатокот на очекуван одговор на нивните напади врз
Хезболах и значајната ерозија на способностите за одвраќање на Иран, како што е пример за случајот со атентатот на Исмаил Ханије.
Подолг период, Израел спроведува смртоносни напади против либански Хезболах, што резултираше со смрт на голем број високи функционери.
Сепак, одговорот од либанскиот Хезболах беше значително несоодветен, главно ограничен на реторички изјави и неефикасни ракетни и напади со проектили.
Оваа ситуација ја охрабри најрадикалната влада во историјата на Израел, испраќајќи порака за можност која поттикнува уште порадикални акции.
За жал, примарните жртви на овој тековен конфликт беа либанските цивили и, во продолжение, самото човештво.
