Астронаутите отсекогаш биле желни да истражуваат надвор од небескиот свод, во непознатите делови од вселената. Ова патување започнува со нивната љубопитност да дознаат повеќе за тоа што се наоѓа подалеку во вселената, продолжува со набљудувања и завршува со уникатната перспектива на астронаутите на Земјата и универзумот.
Покрај придобивките да се биде астронаут, професијата бара и жртвување. Додека астронаутите се сведоци на глетки и настани кои повеќето луѓе не можат ни да ги замислат, тие исто така мора да го жртвуваат нивниот личен живот.
Астронаутите доживуваат моменти како гледање на Земјата од вселената, лебдење во бестежинска состојба и откривање на непознатото, а сето тоа е неверојатно вредно поради ретките можности.
Започнува со интерес за научнофантастичните филмови и ѕвездите
Во разговор за новинската агенција Анадолу (АА), втората јапонска жена астронаут, Наоко Јамазаки, говореше за тоа како нејзиното патешествие да стане астронаут започнало како детски сон, за тоа како станала астронаут и за нејзините мисии во вселената.
Учествувајќи на нејзината прва мисија на Меѓународната вселенска станица (ISS) во 2010 година и повлекувајќи се од Јапонската агенција за аеровселенско истражување (JAXA) во 2011 година, Јамазаки стана втората Јапонка која отпатува во вселената.
Сега пензионираната астронаутка, која помина 15 дена, 2 часа и 47 минути во вселената, рече дека нејзиниот сон да стане астронаут започнал во детството со нејзиниот интерес за научнофантастични филмови како „Војна на ѕвездите“ и „Ѕвездени патеки“.
Јамазаки раскажа дека како дете почнала да се интересира за ѕвездите кои ги набљудувала за да собере информации и да научи за вселената. Таа се присети на нејзините детски потфати.
„Не замислував да станам астронаут. Така беше кога имав 15 години, беа избрани првите тројца јапонски астронаути, а потоа и лансирањето на вселенскиот шатл, но знаете, на ТВ во Јапонија. Така, кога го гледав лансирањето на вселенскиот шатл, бев воодушевена и почнав да сонувам да станам астронаут.“
Во 1996 година, Јамазаки се пријавила за прв пат во програмата за астронаути, но била одбиена поради недостаток на работно искуство. Таа рече дека била примена во програмата за астронаути при нејзиниот втор обид во 1999 година. По завршувањето на основната обука во Јапонија во 2001 година, таа добила една година обука во Русија за инженер за летови на руското вселенско летало „Сојуз“.
„Штом научив да читам, прочитав сѐ што можев да најдам за вселената“
Во изјава за Анадолу, астронаутот на НАСА, Едвард Мајкл Финк, кој поминал 381 ден, 15 часа и 11 минути во вселената, исто така раскажа дека да се биде астронаут е неговата професија од соништата. Рече дека се занимава со оваа професија 27 години и раскажа како ги гледал луѓето како одат по Месечината на телевизија во 1969 година, кога имал само 2 години.
Размислувајќи за тоа како започнало неговото патување, Финк рече:
„Тоа изгледа интересно. Тоа изгледа забавно. Така, јас секогаш размислував да станам астронаут до крајот на мојот живот. Научив како да читам за да можам да читам повеќе за вселената. Затоа бев мотивиран да научам да читам.“
„Земјата е динамична, но сепак кревка“
Осврнувајќи се на нејзината вчудоневиденост кога ја видела Земјата од вселената за прв пат Јамазаки рече: „Во исто време, изгледаше кревко бидејќи слојот на атмосферата беше толку тенок, хартија тенок.“
Јамазаки ја истакна важноста од зачувување на планетата, истакнувајќи ја важноста на вселената уште пред нејзините патувања. Нејзината перспектива се сменила откако сфатила дека Земјата има уникатно место во универзумот.
Таа нагласи дека истражувањето на вселената го унапредува знаењето на човештвото за вселената и придонесува за подобро разбирање на Земјата.
„Гледањето од вселената или прошетката низ вселената ќе ве наведе да разберете повеќе за нашата матична планета, Земјата. Затоа велам дека истражувањето на вселената ќе ја зголеми нашата можност да ја заштитиме нашата матична планета“, рече таа.
Јамазаки го сподели своето искуство за стигнувањето во вселената за само 8 минути и 30 секунди и за моќта на човештвото и природата истовремено кога ја погледнала Земјата од вселената за прв пат:
„Во тој момент, во зависност од ориентацијата на леталото, ја видов Земјата над мојата глава. Бев многу изненадена. Размислував за тоа колку од високо ќе гледам кон Земјата, но испадна спротивното – јас бев долу, а Земјата беше горе. Беше бестежинска средина. Земјата блескаше со сончева светлина, опкружена со сини нијанси. Океаните и огромните пејзажи изгледаа неверојатно динамично, а јас ја почувствував моќта на природата. По 45 минути, ја видов темната страна на Земјата во сенката на Сонцето. Овој пат можев да ги видам светлата на градовите. Сфатив дека ова ја претставува и моќта на човештвото и нашата цивилизација. Можеме да постигнеме поголеми цели ако можеме да ја искористиме нашата колективна сила.“
„Гледањето на Земјата од вселената за прв пат го одзема здивот“
Двајцата астронаути со различно потекло споделија речиси идентични перцепции за светот и цивилизацијата по нивните искуства во вселената. И покрај нивните различни културни средини, јапонската астронаутка Јамазаки и американскиот астронаут Финк ги делат истите соништа и доживеале речиси идентични чувства за време на нивните први патувања во вселената.
Финк нагласи дека тие стигнале до вселената за девет минути по лансирањето на „Сојуз“ на неговото прво патување, а гледањето на Земјата од вселената за прв пат било емотивно, возбудливо и извонредно.
„Ова е чувство на остварување на сонот. Но, исто така беше чувство дека имаме прекрасна планета. И така, на англиски го имаме зборот „одзема здив“. Бидејќи ми го одземаше здивот, не можев да читам бидејќи бев многу возбуден“, рече тој.
Финк ја раскажа и реакцијата на неговиот колега астронаут, Холанѓанецот Андре Куиперс, кога за прв пат ја видел Земјата од вселената и кога сфатил дека неговите соништа се оствариле. Тој рече дека сведочењето на среќата на Куиперс е уште поубаво од неговата.
Откако извел девет вселенски прошетки, Финк сподели искуство од една од руските вселенски прошетки. Тој раскажа дека за време на оваа мисија ги завршиле своите задачи пред предвиденото и дека имале доволно кислород за да останат уште малку надвор, а контролата на мисијата побарала од нив да го фотографираат модулот. Тој го опиша својот најнезаборавен момент во вселената.
„Мојот пријател Јури и јас фотографиравме најдобро што можевме. И тогаш се стемни. Ја поминавме темната страна на планетата. И не можевме повеќе да се фотографираме. Па рековме 'центар за контрола на мисијата во Москва, кажи ни, што да правиме сега?' 'Добро', рекоа, 'ништо не можете да направите. Затоа, седнете и уживајте во глетката.' Така, се движевме низ темната страна на планетата Земја и можевме да го видиме универзумот над нас. Беше толку убаво, со сите ѕвезди. Погледнавме надолу и го видов Египет, реката Нил, а од таму Средоземното Море и Туркије. Ова е нешто што никогаш нема да го заборавам.“
„Слободата што ја дава безгравитациската средина“
Отсуството на гравитација и лебдењето во вселената е дополнителна забава за астронаутите.
Јапонската астронаутка Јамазаки рече дека неизмерно ужива во безгравитациската средина „затоа што можам да бидам слободна. Јас лебдев. Меѓународната вселенска станица (ISS) не е многу широко место. Бев трпелива и се чувствував многу удобно. Астронаутиката можам да ја дефинирам како професија која содржи многу потенцијали и можности. Може да се дефинира и како откривање на потенцијали и можности“, рече таа.
Тие го најдоа својот пат со помош на ѕвездите кога високата технологија не функционираше
Според Јамазаки, 90 отсто од образованието на Земјата е фокусирано на справување со неочекувани ситуации во вселената. Во овој контекст, таа и нејзиниот тим доживеале ризичен инцидент кога радарскиот систем на леталото откажал пред да стигнат до Меѓународната вселенска станица (ISS). Бидејќи екипажот не можел да го измери растојанието и брзината до дестинацијата, тие се обиделе да го најдат својот правец користејќи традиционални методи, главно ѕвезди.
Финк, исто така, го сподели своето сеќавање на проблемот што го доживеал кога излегол во вселената со колегата руски астронаут Генадиј Падалка за време на првата вселенска прошетка, и кога немало никој на Меѓународната вселенска станица (ISS).
„Тоа беше мојот прв пат да излезам надвор. Беше возбудливо. Но, го погледнав мојот вселенски скафандер и ми се намали кислородот. Ми треба кислород, тоа не би требало да се случи. Треба да ми трае осум или 10 часа. И многу брзо се намалуваше. Имав некаде протекување. Но, не ме фати паника. Го проверив мојот систем. Сè изгледаше во ред. Немаше предупредувања зошто се случува тоа. Така почнав да се враќам внатре. И тогаш руската копнена контрола, влегоа во радиодострел и рекоа 'еј, нешто не е во ред со твојот вселенски скафандер'. Разговаравме за тоа минута или две. Потоа рекоа дека е време да влеземе внатре. Реков 'да, веќе сум тргнат натаму'. Тоа беше малку страшно... Но, од друга страна, не беше голема работа. Се вративме внатре и го затворивме отворот. Излезе дека на мојот скафандер имало смолест вентил. Го поправивме. И неколку дена подоцна, ја реализиравме нашата мисија.“
