Стоејќи над високата клисура, реката Апуримак што тече далеку подолу, домородните Перуанци не покажуваат страв додека го поправаат вековниот висечки мост на Инките - последниот во светот.
Секој јуни, членовите на група домородци на Кечуа се собираат за да ткаат дебели јажиња направени од еден вид андска слама, а потоа храбро се спротивставуваат на бездната за да ги заменат истрошените делови од мостот Кесвачака. Тоа е ритуал кој ги поврзува заедниците едни со други, но и со нивните предци, според верувањето на Кечуите. „За нас е гордост да го обновиме овој мост“, вели во разговор за АФП (Агенција Франс Прес) Браулио Хулика, 34-годишен студент, кој зборуваше за неговата улога во годишниот обред.
Впишан на листата за нематеријално културно наследство на УНЕСКО пред 10 години, мостот стана клучна туристичка атракција и извор на приход во регионот Куско во Перу - исто така дом на тврдината на Инките во Мачу Пикчу.
„Ако го оставивме ова, традицијата ќе се изгуби и немаше да има приход“, вели 40-годишниот Фелипе Ханампа Хуамани. Љубоморни сирени Мостот е направен од влакна добиени од којо, билка која наликува на слама, првпат е изграден пред околу 600 години.
Со должина од речиси 30 метри и широк 1,2 метри, мостот виси над клисурата длабока речиси 28 метри.
Љубоморни сирени
Неколку недели секоја година, жителите на четири градови во провинцијата Канас се собираат и подготвуваат слама за правење јаже. Во тоа им помагаат жените облечени во разнобојни носии кои ги собираат снобовите и потоа ги дробат со камен.
Потоа ги плетат јажињата, седејќи во групи на страна покрај правливиот пат.
Во рок од неколку часа направија дебели јажиња кои мажите ги носат на рамења долж кривите патеки и стрмните скали кои водат до мостот.
„Ако не го вратиме, (Бог) ќе не казни. Може да имаме несреќа или нешто да ни се случи“, рече 54-годишниот Емператриз Аризапана Хуајхуа, мал фармер во регионот кој се занимава со производство на јажиња.
Од клучна важност во почетната фаза на операцијата, на жените не им е дозволено да учествуваат во завршните чекори: според локалните верувања, речните сирени се љубоморни.
За да гарантира „нема несреќа за време на реконструкцијата“, шаманот (чудотворец) жртвува јагне како дел од ритуалот. Додека луѓето во „чулосите“ - шарени волнени капи со штитици за уши - ја рушат старата структура, излижаните и поцрнетите плетенки се спуштаат во реката Апуримак. Висечкиот мост има неколку дебели јажиња кои служат како платформа, со уште два за држење од двете страни. Замената на старите јажиња трае три дена. До конструкцијата на јажето се наоѓа тесен метален мост кој заедниците го користат за трговија и транспорт.
Работата е завршена кога двете групи кои работат од двете страни на клисурата ќе се сретнат во средината.
На кечуански се слушаат извици „Хејли К'есвачак“, сигнализирајќи дека е време за славенички фестивал. Наредната година сето ова ќе се повтори.
