Туркије денес ја одбележува 86-годишнината од смртта на основачот на Република Туркије, Мустафа Кемал Ататурк.
Турскиот народ низ целата земја со двеминутно молчење му оддаде почит на првиот претседател на републиката, која минатиот месец ја одбележа својата 101-годишнина.
Во 9 часот и 5 минути по локално време, во земјата се огласија сирените одбележувајќи го точниот момент на смртта на Ататурк.
Низ целата земја, луѓето застанаа на улиците и на своите работни места во сеќавање на Ататурк.
Ататурк е запаметен не само како воен командант кој ја водеше турската нација низ Војната за независност, туку и како државник визионер кој воведе револуционерни реформи.
Ататурк е роден во 1881 година во градот Солун, тогаш дел од Османлиската империја, во семејството на Али Риза Ефенди и Зубејде Ханим. Тој го загуби својот татко на млада возраст.
Во 1893 година го започнува своето воено образование во Солун, каде научува и француски јазик.
Подоцна, ги продолжува студиите на Военото училиште во Истанбул, дипломирајќи како поручник во 1902 година. Неговите извонредни вештини брзо го унапредуваат низ чиновите, достигнувајќи го чинот штаб капетан во 1905 година.
Голема пресвртница во кариерата на Ататурк се случува во 1911 година кога тој води успешна кампања против италијанските сили во Триполи. Тој дополнително се истакнува за време на Балканските војни во 1912 година, каде одигрува клучна улога во враќањето на Диметока и Едрене како мајор.
Успехот во битката кај Дарданелите
Во 1914 година, кога избива Првата светска војна, Ататурк служи како воено аташе во Софија, а сојузниците распоредуваат војници на полуостровот Галиполи додека започнува воената кампања кај Дарданелите (Чанаккале).
Во писмото до вршителот на должноста главен командант Енвер Паша, Ататурк бара да биде на терен, прекинувајќи ја својата должност во Софија.
Ататурк и турските војници испишаа историја покажувајќи неверојатен отпор. Наредбата на Ататурк до неговите војници во војната сè уште одекнува во срцата на сите Турци: „Не ви наредувам да нападнете, ви наредувам да умрете!“
Неговите достигнувања продолжиле во северозападниот дел на Едрене и југоисточниот дел на Дијарбакир во 1916 година, што му ја носи титулата генерал-мајор истата година. Во 1918 година, тој води успешен отпор против британските сили во Дамаск.
Патот до независноста
Во 1919 година, по окупацијата на Истанбул од страна на сојузниците, Ататурк отпатува во северната турска област Самсун како инспектор на 9-та армија, целосно менувајќи го својот живот и, на крајот, Туркије.
Откако објавува дека ослободувањето на земјата од окупаторските сили ќе биде можно само со волјата на народот, тој организира два конгреса – во градовите Сивас и Ерзурум – каде се разговара за борбата за независност и иднината на земјата.
На 23 април 1920 година беше формирано Големото народно собрание на Туркије, на чело со Ататурк. Ова ново собрание носи закони клучни за отпорот на окупацијата.
Борбата за турска независност започна на 19 мај 1919 година, кога беше истрелан првиот куршум против окупаторските грчки сили од страна на Хасан Тахсин, турски новинар кој беше убиен набргу по тоа.
Турската армија, под водство на Ататурк, извојува неверојатни битки против окупаторските сили – меѓу кои првата и втората битка кај Инону, Сакарија и Големата офанзива - до 1923 година кога е потпишан Договорот од Лозана на 24 јули.
Неверојатните достигнувања на бојното поле доведоа до турска независност, а на 29 октомври 1923 година е основана Република Туркије.
Ататурк стана првиот претседател на републиката и останува во тоа својство до 10 ноември 1938 година, кога починува во Истанбул на 57-годишна возраст од цироза.
Како традиција, турскиот народ го посетува неговиот мавзолеј во Анкара секој 10 ноември и му оддава почит на основачот на републиката.
