Погребните клади што тлеат се протегаат по реката Ганг во светиот град Варанаси, каде илјадници хинду верници доаѓаат секоја година да ги поминат своите последни денови на „овој свет“. Смртта покрај бреговите на Ганг гарантира дека тие ќе бидат кремирани таму, а нивната пепел ќе се распрсне во водата од пристаништата и столбовите покрај реката, што, според нивното верување, обезбедува нивно ослободување од циклусот на повторното раѓање.
Бадри Прасад Агарвал (92) патувал два дена и над 1.000 километри од далечната западна држава Раџастан и сега е среќен и спокоен знаејќи дека е на вистинското место да умре.
„Ова е Божја земја“, рече тој, одморајќи се на крајот од својот долг и тежок живот.
Тој рече дека неговиот Бог му рекол дека има уште пет месеци живот. Тој е задоволен што ги пречекува во старечки дом за оние кои доаѓаат да ги поминат своите последни денови во тивко размислување за своето минато и иднината за која веруваат дека ќе дојде.
Разговарам со Бог секој ден, изјави Агарвал.
„Наскоро ќе бидам мирен, во Божјиот дом. Тој најде сместување во добротворниот пансион наречен Мумукшу Бхаван, што значи „Куќа на оние кои бараат спас“, еден од неколкуте такви конаци во градот.
Центарот има 40 соби во кои престојуваат некои од илјадниците луѓе кои доаѓаат во Варанаси да умрат.
Агарвал е среќен што е таму бидејќи е еден од најблиските до реката, на само една минута пешачење. Таму од памтивек непрекинато горат клади за кремирање. За Хиндусите, Варанаси, познат и како Бенарес, е едно од најсветите места во светот. Тоа е градот на Шива, богот на уништувањето, кој според верувањето мора да уништи пред повторно да создаде. Луѓето кои бараат мокша или ослободување патуваат таму со векови.
Да се постигне ослободување
Некои доаѓаат сами во конакот и зависат од добротворите. Некои се брачни парови. Долгиот пат го плаќаат со својата животна заштеда или носат роднини да се грижат за нив. Има здравствени установи за болни, но во тој свет град смртта не е нешто за жалење. Сосема спротивно, тоа се смета за благослов бидејќи постарите веруваат дека нивните души ќе бидат ослободени од циклусот на животот и смртта.
Нати Баи (72) се пресели во Варанаси пред две години, со нетрпение очекувајќи го времето што ќе го помине на Маникарники, пристаништето за кремирање.
„Сакам да ме кремираат... да ми најде мир душата, а пепелта да ми се распрсне во Ганг, рече таа.
Таа го гледаше славењето на оние кои умираа цврсто уверени дека ги чека спас.
„Кога луѓето се носат на кремирање, тоа е како да се носат на престол, како Бог“, рече таа.
Гулаб Баи дошла со нејзиниот сопруг пред повеќе од 30 години. Тој почина по седум години, а таа е подготвена да замине, иако нејзините возрасни деца ја посетуваат. Таа 91-годишна жена, облечена во сари во боја на шафран, светата боја на хиндуизмот, мирно го чека својот ред.
„Смртта и кремирањето го прекинуваат бескрајниот циклус на живот и смрт овде. Тогаш ќе постигнам спасение“, рече таа.
